$
€
Bu hafta başka bir konu seçmiştim, sizleri biraz daha gündemden uzak tutacak, havanızı biraz değiştirecek ama baktım ki en basta bir insan olarak yaşananlara kayıtsız kalamıyor ve kulak tıkayamıyorum. Geçen haftaki yazımda belirttiğim gibi sebepsiz onca vatandaşımız can verdi, bu haftada şehit haberlerimiz can sıktı elbette hepsine ayrı ayrı çok üzüldük ama içlerinden bir can da hemşerimiz olunca bir başka üzülüyor insan…
Baştakileri ve devleti bir haneye benzetecek olursak eğer; bir aile babası evine kim giriyor kim çıkıyor, kim ne istiyor ayan beyan bilir, tüm olup bitenden haberdardır. Evinden ise değerli bir eşyası kaybolduğunda çıkıp da “ben üzgünüm ama benim bilgim dışında oldu, haberim yok, elimden gelen tedbiri de almıştım” demesi bir hayli komiktir. Benim benzetmelerim bu şekilde! Haddim mi, haddim bence ya da yapabiliyor muyum o da muallak belki. Kimine göre oluyordur kimine göre olmuyordur ama bu köşe bana ayrıldıysa ve dilediğimce saygı çerçevesinde kullanmak da hakkımdır diye düşünüyorum. Üzülüyorum çünkü ateş o ailelerin evine düştü ve en çokta onları yaktı, bizler bugün üzülür yarın kaldığımız yerden devam ederiz…
Vatan sevgisi bizde kutsaldır o tartışılmaz ama her canın ardından “vatan sağ olsun” demek artık tatmin edici değil ne yazık ki. Bizde namus kadar mühim olan vatana bile “vatan sağ olsun” artık yetmiyor; bilakis içimizi acıtıyor, sinirlerimizi bozuyor. Şahsım adına giden her canın ardından bir çırpıda ağızdan çıkıveren “vatan sağ olsun” demek olmuyor. Artık ümit etmekte can sıkıcı olmaya başladı ama vatanın asıl sahipleri halk olarak bize düşen yine ümit etmek, başkası değil…
